Pewne jest ,iż nie będę w stanie powielić stylu Mistrza , pewne jest że nie potrafię jeszcze puentować otaczającego mnie świata w tak dowcipny lub doustny sposób jak On , ale nie mam wcale takiego zamiaru. Nie chcę być podróbką tej barwnej postaci – więc nawet się nie staram. Może mój wpis uprzednio starannie wymoderowany przez właściciela tej internetowej perełki (jaką jest ten blog) , stanie się łyżeczką dziegciu w tej miodnej beczułce? , a może po prostu przejdzie bez echa niezauważony zupełnie jak nowe imię syna Marcina Hakiela… Skoro jesteśmy już przy temacie potomków - ostatnimi czasy zaobserwować można prawdziwy wysyp w tej materii , znajomi mnożą się na potęgę co bardzo mnie cieszy, jednakże zatrważa mnie fakt iż mnie samemu na potomka idzie, z błogością na gębie przypominającej raczej w moim wydaniu ostre porażenie mięsni twarzy niż duchową rozkosz , głaszczę po brzuchach ciężarówki wszelakiej maści, świeżo wyklute larwy które dostane w swe paralityczne łapska sprawiają że nie oddycham by tylko nie popsuć rzeczonego smroda. Bardziej podobają mi się juz interaktywne pierdziele , które już pełzają, raczkują i jedzą wszystko, od ziemi przez trawę a na zabawkach skończywszy. Pełen obaw i wątpliwości patrzę w przyszłość, wiedząc że czeka mnie zmierzenie się z największą moją życiową sraczką*. Stopniowo w swej jaźni przesuwam granice po przekroczeniu której w swym mniemaniu będę dorosły. Dorosłego definiuję jako nudnego , zmęczonego życiem stetryczałego nyrola. Pierwsza granicą po przekroczeniu której totalnie nic się nie zmieniło, był moment w którym postanowiłem się oświadczyć – poszło jak po masełku , pominę małe epizodki w których byłem lekko nakłaniany do tego czynu – och niby żartem, w eter, z babcinych ust, szły retoryczne pytania w klimacie KIEDY ,które bardziej mnie bawiły niźli irytowały. Pierwszy bastion mej męskiej niezależności padł przeze mnie nieopłakany. Oddany bez jednego strzału, otworzył drogę prosto do rudiczkowej twierdzy, która też niedługo padnie, kapitulacja nastąpi pewnego wrześniowego popołudnia , podczas oficjalnego przyjęcia na którym świadkowie i goście w smutku i żalu zagłuszać będą swą i mą rozpacz głośnymi śpiewami ,litrami trunków i megakaloriami pyszności. Po tym, do zdobycia zostanie już tylko rudiczkowe miasto. Miasto pełne wolnych i beztroskich uliczek , tętniących życiem targów próżności i leniwie majaczących na horyzoncie, strzelistych wież męskiego egoizmu. Wywieszę wtedy białą flagę. Wraz z przyjaciółmi , podczas palenia cygar, euforycznej radości oraz poklepywania mych ramion zdam sobie sprawę że ostatnia wytyczona przeze mnie granica padła. Mój gród zapewne zniszczy mała, pomarszczona , osmarkana i wiecznie głodna kopia mnie samego, zwana dalej potomkiem albo jak kto woli największą życiową sraczką* do której dążę z uporem maniaka…
*sraczka-określenie autora definiujące paniczny i paraliżujący lęk
AUTOR: DaDroblog
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz